Om te beginnen wordt de Provincie Utrecht compleet vergeten. Alle zogenaamde problemen gelden alleen voor de stad. Als er vanuit het provinciehuis alleen nog aan de stad wordt gedacht, ontstaat er een nieuwe vorm van verstedelijking waarin het land niet alleen wegtrekt naar de stad, maar waarin het land ook volledig vergeten wordt. Als men radicaal parken gaat aanleggen en flats gaat bekleden met planten, om vervolgens bij de achterdeur stukken bos plat te leggen voor woningen, vraag ik mij af of er wel echt schaarste is. Het antwoord hierop heb ik al gevonden. Ja, er is schaarste aan besef. We zitten met zijn alle vast in een tunnelvisie.

​

Mijn visie voor 2050? Waarschijnlijk zijn we met precies dezelfde problemen bezig als nu. Tenzij we onze oogkleppen afdoen. Er staan mensen met de neus richting de stad en de rug naar de provincie, juist die mensen moeten vanuit de provincie geroepen worden zodat ze zien dat schaarste slechts een kwestie is van goed kijken. Met mijn ontwerpen voor de super stad wil ik de provincie beschermen, door de verstedelijking met beleid en gepaste wijze uit te voeren. De stad gaat immers toch groeien dus wil ik met een plan komen om dit correct te laten verlopen. Niet zomaar elke vierkante meter vol bouwen, maar juist gericht ontwerpen, zodat er een harmonie ontstaat tussen het natuurlijke landschap en bebouwing, maar ook tussen provincie en stad.