Jorinde Venbrux

Jorinde Venbrux

Een weg tussen community en de huidige stad

Buurt projecten komen in de steden steeds vaker voor, zo ook in de stad Utrecht. Veel mensen doen eraan mee, maar ook een groot deel van de mensen heeft geen wetenschap van alles wat er speelt of de drempel om deel te nemen is te hoog. Hierdoor is het buurtproject niet toegankelijk voor alle bewoners.

Als we het samen leven met je buurtgenoten benutten, kunnen we verschillende middelen delen, zoals onze auto, overschotten aan eten, gereedschap, kinderopvang en ons gezelschap. Hierdoor is er veel profijt te halen op allerlei vlakken, van menselijke behoeften tot duurzaamheid voor de stad, de wereld en ons zelf.

Buurtprojecten kan namelijk veel toevoegen aan het leven van bewoners. Een project van buurtbewoners kan voorzien in de behoefte van sociale contacten, gezondheid, leefbaarheid, geldvoorziening, duurzaamheid, zingeving, verbondenheid, waardering, uitdaging, veiligheid, zelfexpressie, persoonlijke groei, vrijheid, sociale cohesie en uiteindelijk geluk. Daarnaast kan het zorgen voor meer transparantie in de buurt en het afnemen van taken voor de gemeente en/of provincie.

We kunnen meer uit het ‘samen leven’ in de samenleving/buurt halen als we onze dagelijkse handelingen collectiever inzetten. Hierdoor zouden we energie, tijd en geld over houden. Ook ontstaat er een efficiënter gebruik van de openbare ruimte; en zal er dus ruimte overblijven.

Stel dat
Stel dat veel buurtprojecten de norm zijn in ons dagelijkse leven. Wat nou als we allemaal mee doen met de buurtprojecten in onze buurt. Wat nou als het normaal zou zijn dat we overig eten geven aan onze buren, een auto delen en onze eigen groenten verbouwen. Wat nou als de buurt autovrij zou zijn en we meer groen zouden hebben. Wat nou als een talentvolle student ging koken voor een eenzame weduwe. Wat nou als we minder op onze telefoon zaten en meer in t buurthuis.

Zou het leven dan niet veel logischer zijn?

De wijk Lombok

Lombok is een multiculturele wijk in Utrecht. Er gebeurt zoveel op collectief niveau dat een overzicht bijna onmogelijk wordt. Er wordt eten gedeeld, vergaderd op verschillende niveaus met buurtbewoners, pleinen worden onderhouden, gratis workshops gegeven, extra groen aangebracht, sociale vangnetten gecreëerd, gezamenlijke moestuinen onderhouden, bruggen gelegd tussen verschillende culturen, deelauto’s vinden hun plek en nog veel meer.

Voor de langetermijnvisie van 2050 heb ik een concept uitgewerkt voor mijn eigen wijk. In het concept verdwijnen auto’s uit de wijk, er zal een elektrische deelauto parkkeerplaats onder het Moskeeplein(rechtsboven op kaart) geplaatst worden. Fietsen kan alleen nog in de grotere straten, men zal met de fiets naar huis lopen in de groene straten. Deze groene straten zijn ‘leeftstraten’, waarin de autoweg gras is en er ruimte is voor moestuinen en om elkaar te ontmoeten. Er zullen meerdere buurthuizen ter beschikking worden gesteld en winkels (gelegen in de Kanaalstraat) zullen zich richten op het duurzaam produceren van de zelf verbouwde groenten.

Woning- en werkplek schaarste

Gemiddeld bestaat 55% van de steden in Nederland uit parkeerplekken. Door het wegnemen van de auto als individueel eigendom ontstaat er dus veel ruimte. Door de grotere voorzieningen in de buurt, zal er minder consumptie plaatsvinden in de centra van de steden. Hierdoor zal er meer ruimte zijn om schaarste aan woning en werkplekken op te lossen.